Eflatun
Salih Acar’a saygı… Yıllar önce gökyüzünün eflatun, pembe,mavi ve gri tonlarında olduğu bir tablo aldım. İlkokuldan başlayarak bana gökyüzünün mavi olduğu öğretilmişti, tüm şiirler, şarkılar, hikayeler mavi gökten bahsediyordu. Tabloyu aldığımda şehir merkezinde binaların arasına sıkışmış beyaz ya da gri bulutların böldüğü, bazen mavi, bazen gri, bazen de hava kirliliğinden sarımsı bir gökyüzü altında yaşıyordum. Istanbul silueti ardında batan güneşi izlemenin ayrıcalık olduğunu farkettiğim yıllar güneşin gökyüzünü sarılar, turuncular ve kırmızılarla boyayabileceğini de öğrendiğim zamandı. Bu tablodaki renkler gerçek olamazdı ama ön plandaki zarif kuşların parlak mavisi ile o kadar güzeldi ki, duvarımda olmalıydı… Yıllar yıllar geçti, ben Ballıca’ya taşındım, tablom yeni evimin duvarına asıldı. Doğuya bakan evimde bu kez güneşin doğuşunu izlemeyi öğrendim, tepelerin, ormanın üzerinden doğan güneşin… Yine sarılar, yine turuncular ve yine kırmızılar ama hergün ayrı tonda, ayrı par